Tatoeages op een houten been

Been- of armprotheses zijn niet meteen alledaags en veel mensen weten ook niet goed hoe erop te reageren. Of het leed je nu persoonlijk treft of je ziet het bij anderen, op een prothese rust een soort taboe. Net daarom is Custoprothetik zo'n opgemerkt initiatief. Het bedrijfje werd opgericht door de Fransman Simon Colin als uitloper van zijn orthopedische studies in Brussel. 'Als eindwerk had ik kleurrijke en expressieve protheses ontwikkeld en toen ik het presenteerde voor een jury reageerde die geschokt. Ik dreef het volgens hen te ver', luidt het.

Colin duwde het idee echter door en toen hij in contact kwam met een man die beenprothese nodig had, stelde hij voor het te gaan personaliseren. Hoewel deze eerst afwijzend reageerde, bleek hij toch mee te gaan in het verhaal met een unieke prothese als resultaat. Colin contacteerde zijn vriend en graficus Emmanuel Wostyn voor de aritstieke kant van de zaak en Custoprothetik werd een feit.

Custoprothetik ziet eenzelfde expressievorm in het personaliseren van protheses als een tatoeage, zij het dat de artistieke kracht van een kunstbeen of -arm zo mogelijk nog verder reikt. De kunstige protheses sorteren immers een positief effect omdat het aanleiding geeft tot (heel andere) gesprekken. Of zoals Simon Colin het zelf omschrijft: 'Het doorbreekt de psychologische of sociale barrières.'

Eerder dan een bedrijf dat winst wil maken, zien oprichters Colin en Wostyn Custoprothetik het als een sociaal project met maatschappelijk winstoogmerk. Ze koesteren de hoop om met de steun van derden - of het nu via donaties of in samenwerking met NGO's - vooral de productiekosten van dergelijke protheses te laten dalen zodat het voor iedereen haalbaar wordt, ook internationaal. Om dat draagvlak te verbreden staan ze ook open voor tentoonstellingen zoals ze er eerder al een organiseerden in de Brusselse conceptstore Septante Sept.