Duurtest Alfa Romeo Giulietta deel 2: onderscheidend
Rutger reed de Alfa Romeo Giulietta tijdens een weekend Parijs. De conclusies.
We reden in een Italiaanse Golf-concurrent met een 1.6 dieselmotor zo'n 1500 kilometer in een weekend. Wat viel op?
Is 120 pk genoeg?
Op papier is 120 pk al lang niet meer indrukwekkend. Vroeger was het genoeg voor een Porsche 911, nu vinden we het voor de sportief ogende Giulietta al wat aan de krappe kant. Op papier dan. In de praktijk blijkt de Italiaan prima mee te kunnen komen. En het leuke is dat de DNA-knop (dynamic, natural, all weather) echt een flink verschil maakt in hoe de auto reageert. In de natural stand is de bak bijna een beetje lui, schakelt vroeg op en blijft op lage toeren opereren. In de dynamic stand wordt het beest wakker en reageert hij alerter, opgefokter en blijft hij langer in de versnellingen hangen. De 320 Nm-koppel zorgt ervoor dat het motorblokje het nooit moeilijk lijkt te hebben.
Onlogische bediening cruisecontrol
Traditioneel verliest Alfa Romeo het van de grote volumemerken op de verfijning. Oppervlaktes die minder mooi afgewerkt zijn, knoppen op onlogische plekken, of met een wat wankele bediening. Deze Giulietta komt echter behoorlijk in de buurt. Het materiaal op de deur is bovenop behoorlijk ruw en de carbonlook delen voelen bijna als stof aan. Het infotainmentsysteem is logisch ingedeeld, gemakkelijk te gebruiken en maakt gebruik van TomTom-data voor filewaarschuwingen.
Enige smet op het blazoen is de onlogische bediening van de cruisecontrol. Die zit verstopt achter het stuur, wat al niet praktisch is, maar bovendien krijg je geen feedback als je de snelheid vastzet, verhoogt of verlaagt. Gezien vastzetten soms een wat langer vasthouden van de hendel vereist, kan dat heel vervelend zijn. De auto zakt dan terug in snelheid, omdat je de cruisecontrol niet goed geactiveerd hebt. Dat is natuurlijk deels gewenning, maar het had handiger op het stuur opgelost kunnen worden.
Memorabel
Verkoopcijfers suggereren dat de Giulietta rijder in de minderheid is. Minder prozaïsche wagens als de Octavia, Megane en Golf worden aanzienlijk meer verkocht. Rationeel is dat wel te verklaren. De tweedehandsmarkt voor die auto's is gezond, waardoor je goedkoper rijdt, waardoor leasen interessanter is. De Mégane werd extra populair in Nederland omdat het de ruimste 14% bijteller in zijn klasse was.
Maar nadat ik een fotootje schoot van de Giulietta geparkeerd in de straten van Montmartre bedacht ik me: auto's zijn ook triggers om bij herinneringen te kunnen. Ik weet nog precies hoe ik met mijn Peugeot 205 GTi door de straten van Split reed. Hoe ik de Saxo VTS parkeerde in de Rue Vert. Hoe ik voor het eerst een Maxi Cosi vastzette in de Subaru Legacy wagon in de parkeergarage van het UMCG. Een memorabele auto krijgt een grotere rol in die herinneringen.
Hoe minder grijze muis, hoe makkelijker het is om er plaatjes mee terug te halen. Op dat gebied is deze Giulietta een auto uit een uitstervend ras. Wie in een Golf heeft gezeten, zat ook in een Octavia of een Leon. Het onderscheidende karakter van de Giulietta maakt hem aantrekkelijk.