Eerste indruk: Nintendo Wii U

Met zijn nieuwe spelcomputer Wii U wil Nintendo naar eigen zeggen de 'echte gamer' weer terugwinnen. De Wii U is daarom krachtiger dan voorganger Wii, het apparaat staat qua grafische prestaties grofweg op een lijn met de PS3 en Xbox 360. Maar de grote vernieuwing van de Wii U is de opvallende controller, de 'GamePad'. Nintendo heeft met de controller eigenlijk al hun succesvolle ideeën van de laatste jaren in een apparaat verpakt. Het tweede scherm met stylus van de DS, het richten en zwaaien van de Wii en deels traditionele controller met knopjes en pookjes.

Het extra scherm op de Wii U biedt een boel mogelijkheden. Zo kan je de GamePad gebruiken om Wii U games te spelen, terwijl een ander tv kijkt. De Wii U moet in dat geval wel aan staan; die doet immers het rekenwerk. En je moet met de GamePad niet te ver van het apparaat vandaan zitten. Acht meter zegt Nintendo, afhankelijk van tussenliggende muren. Bij mij thuis had de GamePad geen verbinding met de Wii U meer wanneer ik precies een verdieping hoger boven het systeem stond. Zit je gewoon in de buurt van de tv, is de verbinding snel en zonder haperingen.

Maar de grootste mogelijkheden zijn er wanneer je speelt met zowel tv als het tweede scherm op je controller. Een game kan meer info of extra gameplay op het kleine display tonen. De game Nintendoland laat dat goed zien in een serie minigames. Je kunt de GamePad bijvoorbeeld rechtop houden om met je vinger werpsterren naar het scherm te gooien. Of je bestuurt op de GamePad een spook waarmee je tegenspelers achterna zit. De twist: het spook is op tv onzichtbaar, Nintendo noemt dat asynchrone gameplay. Tegenspelers kunnen in de meeste gevallen gewoon je oude Wiimotes gebruiken.

Asynchrone gameplay in Nintendoland kan met maximaal vijf spelers

De GamePad is gemaakt van hoogglans plastic, wat op het eerste gezicht een beetje goedkoop aan doet. Twintig minuten na het uitpakken, zag de controller er al smoezelig uit door alle vingerafdrukken. Ook is het apparaat best licht, maar na een kwartiertje spelen blijkt dat heel bewust door Nintendo gekozen. Door twee ergonomisch geplaatste uitstulpingen ligt de controller ondanks het forse formaat prima in de hand en het gewicht is ook voor langere tijd goed te doen. De batterij gaat zo'n vijf uur mee.

De traditionele knoppen, poken en triggers zijn ook prima. Nintendo is eindelijk van de vreemde achthoekige omranding van de sticks afgestapt. Deze is nu net als bij de andere controllers gewoon rond. Zoals altijd bij Nintendo is de d-pad erg goed, de positie van de veelgebruikte A-toets is uiterst rechts misschien wat ongelukkig gekozen.

Verwacht van het beeldscherm van de GamePad echter geen wonderen. We zijn de afgelopen jaren flink verwend geraakt met onze dure smartphones en tablets en hun goeie en haarscherpe touchscreens. De Wii U kan dergelijke dure apparaten niet bijbenen qua beelkwaliteit en aanraakgevoeligheid. Met een resolutie van 854×480 op 6.2 inch ziet het scherm van de Wii U er nogal wazig uit. En multitouch vind je niet op de GamePad, we hebben hier met een ouderwets stylus-scherm te maken. Drukgevoelig dus je kunt het wel met je vingers besturen (nagels gaat beter), maar zo vloeiend en interactief als op je smartphone zijn de bewegingen niet.

Een leuke extra functie van de GamePad: je kunt 'm als afstandsbediening voor je tv en decoder gebruiken. Instellen gaat heel makkelijk; ik kon het merk van mijn tv en decoder kiezen uit een lijst, daarna werkte het direct vlekkeloos. De Wii U hoeft niet aan te staan om de GamePad als afstandsbediening te gebruiken, hij kan dus een echte vervanger zijn.

Decoders van UPC, Ziggo, KPN: ze staan in gewoon in de lijst

De Wii U zelf is van hetzelfde hoogglans plastic als de GamePad, en kan horizontaal en verticaal geplaatst worden. Het apparaat is redelijk fors, ongeveer dubbel zo groot als de Wii. Games staan op schijfjes van het formaat dvd. Erg stil is het apparaat niet: tijdens het gamen hoor ik zowel duidelijk de disc die gelezen wordt, als de redelijk luidruchtige ventilatoren. Wii-games kun je spelen op de Wii U, maar ze worden niet ge-upscaled en zien er dus precies hetzelfde uit als op een Wii met component-kabel. Dvd's of Blu-rays afspelen kan de Wii U niet.

Waar HD al jaren de standaard is wat games betreft, voor Nintendo is dit de eerste keer. Het is een vreemd gezicht Super Mario voor het eerst zonder kartelrandjes en haardscherp op een hd-tv te zien. Toch is het de vraag of de Wii U binnenkort niet alweer grafisch achterhaald is; Microsoft en Sony werken allebei aan een krachtiger opvolger van Xbox 360 en PS3. Ook schakelen tussen je scherpe hd-tv en het in vergelijking wazige scherm van de GamePad is niet altijd comfortabel. En hoewel het nieuw is voor Nintendo, van hd-beelden in een game slaat niemand meer stijl achterover.

En ook het menu van de Wii U is een flinke stap terug. De interactie is niet echt lekker geanimeerd; vaak heb ik het idee dat er iets is vastgelopen wanneer er eigenlijk gewoon wat aan het laden is. Zit je in het hoofdmenu duurt schakelen tussen verschillende schermen als het geinige online netwerk Miiverse of digitale winkel eShop tien tot twintig seconden. Ter vergelijking: bij de zeven jaar oude Xbox 360 en zes jaar oude PS3 navigeer je soepeltjes en zonder ook maar een seconde vertraging door menu's. Het maakt dat de Wii U recht uit de doos al meteen wat verouderd aanvoelt; bijna niks in het menu werkt soepel, slim of vanzelfsprekend. Erg jammer.

Door de welgevormde achterkant ligt de GamePad prima in de hand

En hoe boeiend de mogelijkheden vooral in potentie ook zijn, het blijft voor mij vooralsnog allemaal bedacht aanvoelen. Waar het bij de Wii direct duidelijk was wat je moest doen –zwaaien- en dat dat leuk was, vraag ik me met de Wii U steeds af waarom ik het leuk moet vinden. Al die besturingsmogelijkheden, dat tweede scherm, het is gedoe en bovendien moeten game-makers wel zin hebben om er speciaal leuke games of extraatjes voor te bedenken.

Daar schuilt een gevaar, zowel Sony als Microsoft hebben ondertussen namelijk ook tweede-scherm-functies bedacht. Bij Sony gaat dat via de koppeling PS3-PSVita, bij Microsoft Xbox 360-Xbox SmartGlass, een app verkrijgbaar voor de meeste tablets en telefoons. De mogelijkheden zijn daarbij minder uitgebreid, maar ik zie het best gebeuren dat ontwikkelaars dat als uitgangspunt gaan gebruiken, en de extra mogelijkheden van Nintendo's GamePad links laten liggen.

Zover is het echter nog niet. We zijn pas net begonnen, de meeste toffe titels moeten nog uitkomen of zelfs aangekondigd worden. Het in maart te verschijnen Rayman Legends van Ubisoft ziet er bijvoorbeeld erg interessant uit en gaat slim om met de mogelijkheden van de GamePad. Maar vooral Nintendo zelf moet nog verrassen: van een (3D) Mario, Zelda of Metroid-game voor Wii U hebben we officieel nog niks gehoord. Tot het boeiender wordt, zou ik de Wii U alleen aan de echte Nintendo-fan aanraden. Wie twijfelt of 'ie dat is, kan beter een half jaartje wachten.

De Wii U is verkrijgbaar in twee varianten: de witte basic-versie kost €299, de zwarte premium-versie kost €349. Eigenlijk is de premium-versie de beste keuze voor iedereen. Niet alleen zit er de game Nintendoland en een lader/standaard voor de GamePad bij, ook heb je dan 32 gb intern geheugen, in tegenstelling tot de magere 8 gb in de basic-versie.