Duurtest Porsche 911 Turbo S: plezier en frustratie

Ik zal toegeven dat ik niet verwachtte erg onder de indruk te zijn van de nieuwe Porsche 911 Turbo S. Vooral omdat de Taycan Turbo S elke voorgaande Porsche-ervaring die ik heb gehad vreselijk relativeerde. Opeens klinkt het nogal overdreven om heel veel herrie uit een uitlaat te laten komen om vooruit te knallen. Dat hoeft dus helemaal niet, bewijst de Taycan.

De 911 Turbo S die wij reden was dan op papier ook de exacte tegenpool van de Taycan. In plaats van understated, beschaafd, donkerblauw en ruim van binnen, kregen we een knalgele sportwagen met luchthappers overal en een gigantische spoiler die open en dicht kan klappen. De uitlaat maakt standaard al een serieus geluid. Maar druk op de knop voor sportuitlaat en het onweer barst pas echt los.

Prestaties

Qua prestaties zitten ze dan weer akelig dicht bij elkaar in de buurt. De Taycan Turbo S gaat in 2,8 seconde naar 100 km/u dankzij 761 pk. De 911 Turbo S doet dat in 1/10 van een seconde sneller met 650 pk. Het eerste stuk is de Taycan sneller weg, als de benzinemotor van de 911 eenmaal op toeren is, loopt die weer harder.

De auto die wij gereden hebben kost dik 310.000 euro. Dat was niet zo lang geleden geld dat je betaalde voor een hyperexclusieve wagen van een merk dat auto’s met de hand in elkaar zette. Nu zie je niet op elke straathoek een 911 Turbo S, maar het is zeker geen auto waar alleen mensen uit de oliestaten in rijden.

Frustratie

Mijn grootste kritiekpunt op de 911 is al jaren dat hij eigenlijk te goed is. Op de openbare weg kun je op geen enkele manier de potentie van deze auto helemaal uitwringen. Dat levert bij mij vaak frustratie op. Af en toe probeer je eens de launch control uit, soms trek je even wat te hard door bij het inhalen, maar dan bedenk ik me snel weer hoe gehecht ik ben aan mijn rijbewijs en haal mijn voet van het pedaal. 

Die dans tussen wat mag en wat kan vind ik niet bijzonder aantrekkelijk. Zeker niet gezien je op 20% van de capaciteit van de auto je rijbewijs al kwijt kunt zijn. Dit ding wil zo onmogelijk gemakkelijk harder, dat het iedere chauffeurs innerlijke maniak wakker maakt. 

Plezier in de bochten

Maar wie zich een beetje weet in te houden kan nog steeds plezier beleven aan deze auto. Op de weg van Winsum naar Garnwerd hoef ik niet te remmen voor een bocht, maar hoek ik met 60 kilometer per uur een bijna haakse bocht door. Als die bochtjes elkaar snel genoeg afwisselen, kun je zonder verlies van je rijbewijs toch heel veel plezier hebben met deze auto. De kleinere broer (de 718 Boxster en Cayman) zijn eigenlijk leuker om te rijden, maar deze 911 heeft dan weer die iconische vorm die hem zo aantrekkelijk maakt.

Het interieur van de 911 is net als dat van alle andere Porsches fenomenaal. Prachtig afgewerkt, met een fraai eigen infotainmentsysteem. Alleen de verticale navigatiebalk waarop je moet scrollen is wat mij betreft een misser.

Maar de grootste ergernis komt van de spraakbediening. Die verstaat mijn zwaar Groningse accent niet. Als ik zeg “Navigeer naar de Gast, Zuidhorn”, dan stuurt hij me doodleuk naar Giethoorn. Niet één keer, maar bij meerdere pogingen. Bij een auto die mechanisch zo briljant is, wil je dat soort digitale ergernis niet.

Te goed voor de openbare weg

De Porsche 911 Turbo S is een briljante auto. Eigenlijk te goed voor de openbare weg. Daarom zal het voor de meeste eigenaren met name een auto zijn die potentie ademt en uitstraalt, meer dan dat hij dat ook dagelijks moet laten zien. Net zoals de meeste mensen met een Range Rover nooit de blubber in gaan, hoe capabel die auto ook is.

De 911 Turbo S heeft daarmee een heel andere uitstraling dan de even rappe Taycan Turbo S. Beide stralen ze overdadige prestatie uit, maar waar de 911 dat doet met knipogen naar het verleden, doet de Taycan dat met de blik strak op de toekomst gericht. Het is maar net waar je je beter bij voelt. 

Rutger Middendorp test auto's voor Bright. Volg de updates.

Kijk ook: elektrische Porsche Taycan