Elektrische autovakantie, deel 1: geschiedenis
Rutger rijdt een weekje door Scandinavië met de Tesla Model S P90D. Hij contempleert verleden, heden en toekomst van de elektrische auto.
Met de Model S P90D in autopilot-functie laat ik Stockholm achter me. De auto stuurt zelf tussen de lijntjes, haalt in als ik het knipperlicht aan doe en houdt afstand tot de voorganger. De zon is al weer aan het ondergaan. Het is 15:00 ’s middags in Zweden. Deze week zullen we 100% elektrisch een land doorrijden waar op elke vierkante kilometer 373 mensen minder wonen dan in Nederland. Een snellader installeren rendeert dus ook minder. Tesla heeft hier inmiddels 15 superchargers staan. In Nederland 7.
Met een bereik van 350 kilometer zonder stress (meer als je iemand bent die met het lampje brandend de benzinepomp haalt), is zelfs in een groot land als Zweden de Model S een bruikbare auto. Wij hebben (geheel toevallig) een Supercharger op 2 kilometer van ons huisje, naast de supermarkt in Mora. Tijdens de boodschappen laten we de rapst sprintende vierdeurs dus even weer vollopen. Bij het opladen in ons houten huisje sloegen alle stoppen door. Daar kan ik de Tesla niet de schuld van geven, hetzelfde gebeurde toen ik de vaatwasser en de sauna tegelijk aan had staan.
Leaf
Waar ik het vandaag over wil hebben is de historie van de elektrische auto. Ik zal je niet vervelen met de observatie dat de eerste Porsche elektrisch was en dat voor de ontbrandingsmotor de elektrische motor het populairst was. We spoelen niet verder terug dan 5 jaar, toen de Nissan Leaf werd geïntroduceerd. De ontbrandingsmotor zou maximaal nog 30% efficiënter kunnen worden en wellicht dat niet eens werd ons verteld door de mensen van Nissan (die zelf ook nog hun meeste geld verdienen met traditionele auto’s). Accutechnologie had genoeg groei doorgemaakt om de Nissan Leaf een bruikbaar bereik van 120 tot 160 kilometer te geven. De komende 5 jaar konden we op dat gebied geen grote sprongen vooruit verwachten.
<drupal-entity data-embed-button="afbeelding" data-entity-embed-display="entity_reference:media_thumbnail" data-entity-embed-display-settings="{"image_style":"liggend","image_link":""}" data-entity-type="media" data-entity-uuid="fd067f0c-e6bd-44d3-a2d0-794d12cfa45a"></drupal-entity>
Nu zijn we vijf jaar verder. In de tussentijd werd de Nissan Leaf Europese auto van het jaar. Gevolgd door de hybride Ampera. Gevolgd door de Golf, de Peugeot 308 en de Passat. De komst van de elektrische auto is geen triomfantelijke zegerit, maar een gevecht. Tesla bouwde de roadster al een tijdje. Een elektrische sportauto gebaseerd op een Lotus. Een sexy elektrische auto. Dat was nodig omdat elektrische auto’s het imago hadden van golfkarretjes met een minimale upgrade.
Tesla Model S
De Roadster maakte elektrische auto’s sexyer, maar niet meer relevant. Daarvoor was de komst van de Model S in 2013 nodig. Een allemachtig goed uitziende vierdeurs elektrische auto met een bereik van 500 kilometer. De in 2014 uitgekomen vierwielaangedreven dual motor versies hebben ook nog eens een absurd acceleratievermogen. In 3 seconden rond rijd ik 100 kilometer per uur. Tesla haalde hard accelererend op automatische piloot de gevestigde automakers in. Dag verleden, hallo toekomst.
In de komende delen van deze serie: wat is er nu te koop aan elektrische auto’s (en waarom maken de meeste automakers geen reclame voor deze modellen?), de politieke situatie, de infrastructuur, de nabije toekomst en welke prikkel is er voor elektrisch vervoer in de toekomst.