Duurtest: Volvo V40 R-design (week 1)

Afgelopen zomer maakten we kennis met de nieuwe Volvo V40. Een lage, brede, verfijnde wagen met een boel slimme details. Welke auto heeft een vakje voor de ijskrabber waar de smeltresten uit weglopen?

Behalve de auto leerden we ook een aantal sleutelfiguren kennen die eraan gewerkt hebben. Ontwerper Simon LaMarre en line director Håkan Abrahamsson liepen met ons om de auto om uit te leggen waarom de ledlampen plat liggen, waarom er zes ruitenwissersproeiers opzitten en hoe ze ervoor gezorgd hebben dat je achterin niet het gevoel krijgt opgesloten te zitten ondanks de toelopende schouderlijn van de auto. Op de Paris Motor Show liepen we Simon weer tegen het lijf en liepen we om een nieuwe variant heen: de sportievere V40 R-design.

Daar mogen we de rest van de maand maart mee rondrijden. In de D3 diesel uitvoering. De middenmoter diesel van 150 pk. Doordat de D2 diesel in de 14% bijtelling valt, is de onze waarschijnlijk een zeldzaam exemplaar.

Op de wat drukke achterkant na is de V40 een zelfverzekerde Zweedse sportieveling. De R-design aanpassingen maken er een Olympisch sporter van. De achterkant is opgefraaid door een diffusor met twee dikke pijpen. De stoelen hebben het R-design logo geborduurd en een sportiever uiterlijk, zonder al te "boy-racer" te worden. De versnellingspook heeft subtiel verlichte cijfertjes. Het dashboard kan nu niet in eco-beige worden ingesteld, maar heeft een aantal varianten op het sportieve thema.

De vraag bij een auto als deze is: hebben we een daadwerkelijk sportievere variant onder de bibs, of gaat het om een paar cosmetische toevoegingen die eigenlijk niet bij het karakter van de auto passen?

Visueel vallen de R-design toevoegingen in grote lijnen binnen de goede smaak. De voorbumper met de "snor" en de rechtopstaande lampen. De uitstulpingen, die de auto nog breder maken. Maar bekijk de auto en profile en je ziet dat die dikke pijpen na een paar centimeter ophouden en overgaan in een minder sportief stukje uitlaat. Dat is niet zo erg, maar ik wil het niet kunnen zien. De borduursels in de stoel zijn fraai, maar ton-sur-ton was geraffineerder geweest. De glimmende blauwe streep over de middenconsole komt ook wat geforceerd over. Allemaal niet onoverkomelijk, maar wat mij betreft had het allemaal wat meer Volvo gemogen. Wat volwassener.

De rijervaring is dan ook doorslaggevend voor de geloofwaardigheid van de sportieve V40. Wie met piepende banden en hoog in de toeren de bocht om wil, is natuurlijk in het nadeel met een diesel onder de kap. Maar het onderstel, de versnellingsbak en die 150 pk diesel passen uitstekend bij elkaar. Als mozarella, tomaat en basilicum.

Volgende week al een eindoordeel.