Review Elden Ring: leuker en moeilijker dan de voorgangers

De eerste game in de serie, Demon’s Souls, kwam in 2009 uit onder de leiding van de intussen bekende ontwikkelaar Hidetaka Miyazaki. Miyazaki hoopte met de titel games terug naar de roots te brengen, waarbij een uitdagende en minimalistische gameplay centraal stond. De game maakte bovendien gebruik van een eigenaardige manier van storytelling, waarbij spelers zelf bijeen moesten puzzelen wat het verhaal precies inhield. 

Na het succes van Demon’s Souls kwam al snel de eerste Dark Souls uit, gevolgd door Dark Souls 2 en 3, Bloodborne, Sekiro en een remake van Demon’s Souls . De games, die bekend staan om hun hoge moeilijkheidsgraad en vage verhaallijnen, werden razendpopulair. Intussen zijn er al talloze copycats opgedoken die de formule nadoen. Er wordt in gamekringen zelfs gesproken van een nieuw genre: de soulslike.

Van alle soulsborne-games spant het langverwachte Elden Ring nu wel echt de kroon. Nadat je op typische soulsborne-wijze een personage maakt en een spelersklasse kiest, word je meteen in een gevecht gegooid (dat je meteen verliest). Nadat je voor de eerste maar zeker niet laatste keer sterft, kom je in de wereld van The Lands Between terecht. Dat is het magische, dystopische landschap waarin je de komende 50 tot 100 uur zal vertoeven. 

Enorm groot

Elden Ring is de meest succesvolle nieuwe videogame in Europa in de voorbije vijf jaar. Zodra je het spel hebt gespeeld, begrijp je ook meteen waarom dat het geval is. Er valt nu eenmaal veel te beleven in deze enorm ambitieuze open-worldgame. Een behulpzame speler op Reddit berekende dat het landschap van The Lands Between zo’n 79 vierkante kilometer beslaat, groter dan de kaart van GTA V. Die enorme grootte zit volgepropt met talloze eindbazen, monsters, side-quests en nog veel meer, waardoor je nooit het gevoel hebt dat je je verveelt. 

En hoewel het spel je wel zachtjes een duwtje in de rug geeft en zegt waar je naartoe moet, merk je als speler al snel dat het niet de bedoeling is dat je gewoon het hoofdverhaal speelt. Die boodschap krijg je er eigenlijk ingelepeld van het moment dat je The Lands Between betreedt. Letterlijk de eerste vijand die je in de open wereld ziet is een kolossale ridder op een even gigantisch paard die je het leven grondig zuur maakt, mocht je hem meteen uitdagen. In feite is deze zogenaamde Tree Sentinel er maar om één kernconcept uit te leggen: je moet dit spel niet lineair spelen, maar verkennen en sterker worden voordat je het hoofdverhaal speelt.

Als die les er in het begin nog zachtjes wordt ingelepeld, wordt het bij de eerste 'echte' eindbaas wel echt door je strot geduwd. Vechten tegen Margit The Fell Omen voelt niet als een introductie, maar eerder alsof je een eindexamen aflegt. Voordat je deze eerste belangrijke baas uitdaagt, is het weer aangeraden om te verkennen, wat items te vinden en heel wat levels te verzamelen voordat je verdergaat. Het is natuurlijk niet onmogelijk om het spel op lineaire wijze te spelen, maar behalve voor de zeer ervaren soulsborne-speler valt dat toch niet aan te raden. 

George R.R. Martin schreef mee

Nadat je de eerste baas hebt verslagen, ontdek je dat de kaart eigenlijk nog veel groter is dan je eerst dacht. Hoewel we het verhaal hier niet helemaal uit de doeken gaan doen, merk je al snel dat je nog een lange weg te gaan hebt voordat je zelfs maar in de buurt komt van de eindbaas. Daarbij krijg je op ware FromSoft-wijze hier en daar stukjes verhaal te horen, maar krijg je nooit het volledige plaatje.

Je moet als speler zelf de puzzelstukjes bijeen plaatsen en ontdekken wat de betekenis is van alles dat je doet. Net zoals zijn voorgangers respecteert Elden Ring je intelligentie genoeg om ervan uit te gaan dat je als speler zelf kan achterhalen wat het achtergrondverhaal inhoudt.

Aan dat verhaal heeft overigens George R.R. Martin, de wereldberoemde schrijver van Game of Thrones, meegeschreven. Het is niet bekend hoe groot de invloed van de auteur is, maar je herkent in het verhaal wel elementen van Martins kenmerkende stijl. Zo is er veel sprake van intriges, complotten en bloedlijnen die met elkaar in de clinch gaan. Dat wordt door Miyazaki wel op een typische FromSoft-wijze uitgelegd, waardoor je het vaak niet herkent als Martins storytelling. Het verhaal, dat episch is qua schaal, is in ieder geval niet gemakkelijk om te achterhalen. 

Bovendien zijn er een heleboel side-quests, waarvan sommige zelf al meer tijd in beslag nemen dan het hoofdverhaal van andere games. Het lijkt zelfs bijna niet mogelijk om ze allemaal in een enkele playthrough uit te spelen, al zeker omdat je, in tegenstelling tot bij andere games, geen menu hebt die al je quests voor je bijhoudt. Hoewel dat voor sommige spelers verwarrend of zelfs afstotend werkt, herkennen anderen daar weer die typische FromSoft-stijl in: show, don’t tell. 

Gameplay: kneiterhard vermaak

Zoals je kan verwachten is de gameplay van Elden Ring niet voor doetjes. Je kan geen moeilijkheidsgraad kiezen, er is geen echte pauzeknop en de kleinste vijand kan je meedogenloos hard straffen voor fouten. Bazen zijn al helemaal niet vergevingsgezind. Sommige gevechten zijn zo uitdagend dat je zou zweren dat hoofdbazen ter plekke nieuwe combinaties uitvinden, gewoon zodat je je als speler niet al te comfortabel begint te voelen. Des te verder je komt, des te moeilijker gevechten ook worden. 

Nadat je een paar honderd keer bent doodgegaan (geen grap!) begin je traag maar zeker te leren dat dit geen Dark Souls of Bloodborne is. Elden Ring is uniek omdat het, veel meer dan andere games, niet verwacht dat je bewegingspatronen van vijanden van buiten leert. In de plaats is het de bedoeling dat je op een geduldige en doordachte manier leert reageren. En dat vergt heel wat energie. De moeilijkheidsgraad ligt beduidend hoger dan bij vorige FromSoft-games, waardoor sommige spelers wel eens afgeschrikt zouden kunnen worden. Maar voor de doorzetters is het sowieso de moeite, want niets voelt beter dan een baas in Elden Ring eindelijk te verslaan nadat je urenlang telkens opnieuw de grond wordt ingeboord.

Maar als het echt niet lukt, kunnen die frustraties je wel eens overtuigen om andere spelers om hulp te roepen. Elden Ring maakt net als zijn voorgangers gebruik van een redelijk uniek multiplayer-systeem, waarbij je geholpen kan worden door vreemden, of juist gehinderd kan worden door spelers die je het leven zuur willen maken. Daarbij behoudt het spel een decennialange traditie van online competitie die de solo-ervaring aanvult, in plaats van een aparte multiplayer modus te zijn. 

Te voet, te paard en in de lucht

Het gevechtssysteem van Elden Ring voelt voor FromSoft-fans vertrouwd aan en lijkt op het eerste zicht niet veel innovatiefs te brengen. Spelers maken nog altijd voornamelijk gebruik van een heel arsenaal aan middeleeuwse wapens en toverspreuken om vijanden te verslaan. Ook pijl-en-bogen en kruisbogen zijn weer van de partij. Verder kunnen spelers kiezen uit allerlei outfits en harnassen die elk hun eigen voor-en nadelen hebben. Maar al snel leer je dat er toch wat nieuwe elementen zijn toegevoegd.

Zo kunnen spelers net zoals in Sekiro verticaal springen, een simpele tool die veel toevoegt aan simpele gevechtsscenario’s. Ook kan je nu stealth gebruiken om voorbij lastige vijanden te sluipen, of om verrassingsaanvallen uit te voeren. Die simpele werktuigen voegen veel toe aan een serie die al bekend staat voor een uitstekend gevechtssysteem dat gebaseerd is op geduld, correcte timing en waarin je meedogenloos wordt afgestraft voor fouten of hebberigheid. 

Nog een grote verandering is de toevoeging van het paard Torrent en de daarbij horende gevechten te paard. Om het gigantische landschap op een tolerabele manier te doorkruisen kon FromSoft niet anders dan de speler een voertuig te geven. En hoewel het een redelijk simpel vervoermiddel is, kun je al snel niet meer zonder. Sommige bazen zijn bijvoorbeeld specifiek ontworpen om vanop Torrent bevochten te worden. Voeg daar nog aan toe dat je paard kan dubbelspringen en op sommige plaatsen zelfs honderden meters hoog kan vliegen door het gebruik van zogenaamde spirit springs en je hebt al snel een recept voor succes. Torrent voelt al snel als een essentieel onderdeel van de Elden Ring-formule en paarden zijn nu al niet meer weg te denken uit Souls-games. 

Ten slotte voegt de game een aantal nieuwe zaken toe, zoals Spirit Ashes en de zogenaamde Ashes of War. Spirit Ashes zijn een soort spook-kompanen die je als speler kan oproepen om met je mee te vechten. In tegenstelling tot bij NPC’s die enkel bij specifieke bazen opgeroepen kunnen worden, meestal als deel van een questline, kun je dat met Spirit Ashes bij bijna elke baas doen. Bovendien maken zij geen deel uit van een bepaalde questline, maar zijn ze gewoon een voorwerp dat je kan gebruiken. 

Ashes of War zijn eigenlijk niets nieuws. Dat zijn specifieke vaardigheden die een speler aan een wapen kan vastmaken en doen denken aan een geüpgradede versie van Weapon Arts uit Dark Souls 3. Wat wel uniek is, is dat ze kosteloos kunnen worden vastgemaakt aan een nieuw wapen, waardoor spelers vrij zijn om te experimenteren met nieuwe combinaties. 

Prachtige wereld vol detail 

Met de hulp van Torrent kun je de gigantische wereld van Elden Ring volledig in je opnemen. Hoewel het spel grafisch niet meteen iets nieuws brengt, heeft Elden Ring nog altijd ijzersterke graphics. Die worden nog eens versterkt door het geweldige design van de Lands Between, waardoor het aanvoelt als een bijzonder levende en complete wereld. Elk landschap vertelt zijn eigen verhaal en je hebt nooit het gevoel dat iets in de game is geplaatst om de wereld groter te maken. Elke locatie voelt aan als een essentieel onderdeel van de Lands Between.

FromSoft-games staan ook niet bekend om hun baanbrekende graphics. Al sinds Demon’s Souls staat gameplay centraal, maar toch voelt het in Elden Ring alsof er een tandje is bijgestoken tijdens het visuele ontwerp. Dat komt deels omdat Miyazaki niet wilde onderdoen ten opzichte van de remake van Demon’s Souls, dat door een andere studio werd gemaakt. Het eindresultaat is een adembenemende wereld die spelers kan doen laten vergeten dat ze een game spelen.

Bugs en glitches

Door de gigantische schaal van Elden Ring kom je helaas wel nog altijd wat bugs tegen. Zo kan de framerate op vooral de computerversie soms wel eens haperen. Dat was tijdens de release erger, maar intussen heeft Bandai Namco daar een patch voor uitgebracht.

Toch merk je soms dat veeleisende scenario's met veel vijanden het spel soms nog kunnen doen worstelen, maar dat zijn vergeeflijke zonden voor een game die voor de rest geweldig goed speelt.

Conclusie

Hoewel je de meeste games na enkele tientallen uren wel gezien hebt, ben je met Elden Ring een stuk langer zoet. Alleen het hoofdverhaal duurt al minstens veertig uur, maar daarmee mis je een groot stuk van de actie en de side-quests. Om de volledige Elden Ring-ervaring te krijgen, schatten we dat je zo’n honderd uur of langer nodig hebt. 

Je zult je in al die uren nooit vervelen. Het spel neemt alles wat goed was aan zijn voorgangers en voegt daar nog een hele hoop uitdagend vermaak aan toe. En hoewel het spel op sommige momenten op het randje van een oneerlijke moeilijkheidsgraad balanceert, voelt niets beter aan dan een nieuwe baas te verslaan. Stapje voor stapje kom je dichter bij de epische conclusie. 

Andrei Stiru

Kijk ook: gamen in de cloud