Review: Assassin’s Creed Mirage gaat terug naar de basis – in voor en tegenspoed
©Ubisoft
De nieuwste Assassin’s Creed Mirage is een game die terug moet gaan naar de basis. Wij speelden hem om te vogelen of dat goed of slecht nieuws is.
De Assassin’s Creed-games hebben door de jaren heen nogal wat locaties gehad. Van Caribische eilanden tot Jeruzalem, van het oude Griekenland tot de Verenigde Staten. Het laatste deel (Valhalla) deed wat dat betreft wel erg zijn best door zowel een stuk Noorwegen, een klein stukje van de VS en Engeland op te nemen in de missies. Met de uitbreiding werden zelfs Ierland en Parijs nog even toegevoegd. De kaart was dan ook gigantisch en de hoeveelheid missies, submissies en doelen die je had leken soms wel op werk. Er was zoveel te doen, dat de game overweldigend kon worden. Bovendien kon je sommige missies nog steeds het beste stealthy doen en onopgemerkt blijven. Maar de laatste twee delen bevatten ook complete veldslagen waarin je ouderwets moest rammen.
Niets van dat alles in Mirage. De game speelt zich af in Baghdad in de 9e eeuw en als je met meer dan 3 tegenstanders vecht, wordt het al gauw onmogelijk. De game probeert je de speelstijl af te dwingen die de oude games zo populair maakten: sneaken, verstoppen, afleiding, trucjes.
Qua setting kon het niet klassieker: terug naar de bakermat waar de reeks in 2007 begon.
De hoofdrolspeler in de game is Basim, die we nog kennen uit Valhalla. Die game speelt een paar decennia later en dus kunnen we Mirage als prequel zien en is het niet zo gek dat we hetzelfde karakter in Baghdad treffen. Zonder te veel te willen spoilen van Valhalla is het wel een beetje vreemd dat Basim hier de good guy is. Geen klassieke trouwens, want in de openingslevels ben je een dief die nogal pragmatisch probeert om hogerop te komen, maar niet per se de hoogste standaarden aanhoudt.
Kleiner, klassieker in opzet
Baghdad ziet er fantastisch uit en er zitten meerdere momenten in de game waar je echt even rond moet kijken om te genieten van het uitzicht. De kaart mag dan kleiner zijn, hij voelt ook minder repetitief. De gameplay lijkt meer op de eerste paar Assassin’s Creed games en daarmee lijkt het spel meer bestaansrecht te hebben. Er zijn genoeg games waarin je moet vechten tegen hordes tegenstanders achter elkaar, minder waarin je moet puzzelen voor de slimste route om op één tegenstander uit te komen die je moet ombrengen in je missie.
De interface is zoveel rustiger dan bij voorgande games – omdat er lang niet zoveel zijpaadjes zijn.
Sommige dialogen zijn nogal traag en opgezet, maar over het algemeen wordt door de belangrijke karakters prima akteerwerk neergezet, dat niet afleidt van de kern van het spel.
In eerste instantie zou je na Odyssey en Valhalla teleurgesteld kunnen zijn in Mirage. Je krijgt per euro minder strekkende meter game. De singleplayer kun je met wat haast in minder dan 20 uur wegwerken, waar Valhalla je minstens 3 keer zo lang bezig houdt. Samengevat is Mirage een heerlijke throwback naar de eerdere games, maar komt hij niet in mijn top 3 beste AC games ooit.
Assassin's Creed Mirage is er voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series X|S en voor Windows.