Duurtest Nissan Ariya: lange afstanden in de vrieskou
Bright-autotester Rutger rijdt een maand lang in de elektrische Nissan Ariya, waaronder een retour naar Noorwegen. Is dat in de praktijk goed te doen in winterse omstandigheden?
Kijk ook Rutgers video:
Rutger Middendorp test nieuwe auto's voor Bright. Kijk ook zijn video's.
Al een aantal jaren vertrek ik in de winter voor twee weken naar Scandinavië. Met een testauto, die dan veel meer te verduren krijgt dan pak 'm beet de Fiat 500 E, waarmee ik alleen woon-werkverkeer hoef te doen in juni. In het verleden reden we een dikke Peugeot-dieselbus en een Volvo V90 Cross Country. Maar 'the game has moved on' en we rijden nu alleen nog maar elektrisch. Twee Tesla Model S-en en een Kia EV6 gingen de Ariya voor in de barre tocht door Scandinavië. Dat klinkt misschien wat overdreven. Maar zowel vorig jaar als dit jaar lag er een dik pak sneeuw en tikte de thermometer de -21 graden aan. Bar is het dus wel voor de auto. Voor ons daarentegen is het niets dan luxe.
De stoelen in de Nissan Ariya zijn te verwarmen en te koelen. Voor zowel het stuur als de stoelen kan het verwarmen op drie standen worden gezet, maar het kan ook met een automatische stand aan de auto overgelaten worden. Een fijne extra.
Minpuntje bij climate control
Het enige nadeel van de climate control in de Ariya is dat hij er hard tegen moet blazen om in koude omstandigheden beslagen ruiten van vocht te ontdoen. Op de ontwasemstand lukt dat, maar heb je een boel herrie. In de automatische stand laat hij de ruiten weer beslaan. Gek, zeker omdat onze auto voorruitverwarming heeft, maar die moet je handmatig aanzetten.
Zelfs bij het ontwasemen, gaat die voorruitverwarming niet vanzelf aan. Gemiste kans, maar met een software-update op te lossen. Dus Nissan: 日産さん、これも読んでいるなら- doe een update.
Actieradius
De 87 kWh-accu zorgt ervoor dat ik eerder honger krijg of moet plassen dan dat de auto stroom nodig heeft. Omdat praktisch elk tankstation in Noorwegen meerdere snelladers heeft staan hoef je niet heel erg meer te plannen. Deze trip deden we dat op basis van de voedselopties bij het tankstation in plaats van de beschikbaarheid van een lader. Stel je daar overigens niet teveel bij voor. Het is kiezen tussen McDonalds, Burger King of de worstjes van de Circle K.
Het bereik van de Ariya was volgens de eigen calculatie zo rond de 360 kilometer de meeste dagen. Daarbij waren de temperaturen altijd onder de -10, maar de snelheden zelden boven de 80 km/u. Op sneeuw is het natuurlijk niet echt lekker doorpezen.
Bij het gehuurde huis kon ik opladen aan een gewoon stopcontact. De Ariya houdt zelf niet handig bij hoeveel kWh hij geladen heeft, dus voor de afrekening heb ik zelf een lijstje bij gehouden met percentages vóór en na laden. De lader die Nissan meelevert trekt standaard 12 ampère. Omdat de stroomvoorziening bij de oude Noorse houten huizen niet altijd super is en ik met de Tesla al eens de stroom heb laten uitvallen, nam ik de Kia-grannycharger mee die je in kan stellen tussen 6 en 12 ampère. Dat gaat superlangzaam natuurlijk, maar de auto staat de hele nacht toch stil, dus dan druppelt hij moeiteloos weer vol genoeg.
De boot missen of halen
De straatladers in Noorwegen zijn vaak van Mer en Fortum en nogal eenkennig. Ook hun laders in Oslo wilden niets weten van mijn pasjes. Met een app krijg je ze alsnog wel aan de praat, maar ik koos ervoor om er geen tijd in te steken en met 61 procent de reis van Oslo naar Kristiansand in het Zuiden te maken. Volgens A Better Routeplanner zou ik met 20 procent in de accu aankomen bij een Ionity-lader tegen lunchtijd.
Op de ochtend van vertrek bleek mijn telefoon door de zware sneeuwval geen betrouwbare GPS-ontvangst te hebben. Omdat ik toch weg wilde rijden, schakelde ik over op de navigatie van de Nissan zelf. Die was een stuk pessimistischer. Met de meest logische route, verwachtte hij nog 4 procent over te hebben bij aankomst. Nu is dat normaliter voldoende. 3,5 kWh hebben we het dan over. Maar met de heftige hoogteverschillen in Noorwegen, de lage temperaturen en de sneeuwstorm waar ik zeker niet in stil wilde komen te staan, koos ik voor de optie '8% lading'.
In het centrum van Oslo aangekomen werd ik naar de oostkant van het fjord geleid. De Nissan-navigatie bleek me ergens op een pont weer over willen laten steken. Dat werd me ook iets te spannend, want ik heb geen idee hoe vaak dat pontje gaat en ik moet wel de boot halen. Inmiddels had mijn telefoon weer voldoende GPS-signaal en liet ik me door A Better Routeplanner terugleiden naar de oorspronkelijke route. Na 15 minuten rijden vlakte mijn verbruik uit en kon ik zien dat ik de Ionity moeiteloos zou gaan halen. Met nog 11 procent over en dus meer dan 30 kilometer rijbereik stak ik de stekker in de Ariya.
Voor wie nog nooit elektrisch gereden heeft klinkt dit misschien als een wat al te spannend avontuur, maar dit zijn beginnersproblemen. Ik ken de Ariya nog niet goed genoeg, ik weet niet of hij eerder pessimistisch of optimistisch is in het rijbereik en dus weet ik niet wat ik precies met de informatie moet. Zou ik dezelfde trip nog een keer moeten maken, dan was ik zonder nadenken naar die Ionity-lader gereden, omdat ik wist dat die 4 procent een 'worst case scenario' is en ik het moeiteloos zou halen. Na de gewenningsperiode is een avontuur als dit veel gemakkelijker.
Volgende keer lees je de conclusie over de Nissan Ariya.
Rutger Middendorp test nieuwe auto's voor Bright. Kijk ook zijn video's.