[Review] Call of Duty: Black Ops 6 is universum op zichzelf en zeker geen straf
De nieuwe Call of Duty is uit. Black Ops 6 is een universum op zichzelf, met nieuwe en terugkerende karakters in een intense single player én een enorme hoeveelheid nieuwe levels in de multiplayer. Maar maakt dat het ook een leuke game om te spelen.
De afgelopen Call of Duty games hadden allemaal een hoog Michael Bay gehalte. Je leek minstens vijf keer per missie net te overleven terwijl je auto over de kop vloog, je helikopter neerstortte of de toren waar je in zat geraakt werd door een raket. Dat gaf soms het gevoel dat je tussen de cutscenes door een game mocht spelen in plaats van andersom. Goed nieuws: in Black Ops 6 is die verhouding een stuk beter. Er zijn nog steeds grootse Amerikaanse scenes vol “sonofabitch” en “hurrah!”, maar het is allemaal nog net binnen de lijntjes van het dragelijke.
Black Ops 6 biedt een sterke dosis spionage, complexe verhaallijnen en memorabele missies die je doen denken aan actie-thrillers op tv, zonder dat je achterover kan zitten. Het heeft allemaal een beetje de vibe van de film “Shooter”, waarin de hoofdpersoon in een akelig spel van de geheime diensten terecht komt. Maar dan speelt het zich af in de tijd van de eerste golfoorlog.
Call of Duty: Black Ops 6 voelt verfrissend
Redelijk vroeg in de totaal 8 uur aan missies kom je governor Clinton tegen op een gala. In tegenstelling tot de vrij lineaire gameplay die je eerder had, heb je nu een aantal verschillende manieren om je doelen te bereiken. Je kunt dus de levels meerdere keren spelen op verschillende manieren. Het is verfrissend om een CoD-game te zien die het traditionele schietwerk combineert met spionage-elementen en je zoveel vrijheid geeft om een eigen speelstijl te ontwikkelen.
Qua gameplay levert Black Ops 6 lekker spelende vuurgevechten en een vernieuwd “omnimovement” systeem. Dit systeem laat je schieten terwijl je zijwaarts springt, of achterover liggen met je gun boven je buik. Het voelt vertrouwd, maar net iets minder beperkend dan in eerdere games.
Hoewel de setting zich deels afspeelt in het Midden-Oosten, tijdens de Golfoorlog, blijft het narratief betrekkelijk oppervlakkig wanneer het aankomt op de ethische en politieke kant van het conflict. De scènes voelen meer als achtergrond dan reflectie op de geschiedenis. Er wordt links en rechts wat gesnoept uit de historie, maar je komt nooit echt terug in de Desert Storm periode omdat je constant van hot naar her vliegt en de werkelijke historische gebeurtenissen op de achtergrond blijven. Maar waar het verhaal soms tekortschiet, maken de visuele flair en de variatie in gameplay dit meer dan goed.
Multiplayer levert intense en vloeiende gameplay
De multiplayer-ervaring in Call of Duty: Black Ops 6 introduceert een reeks vernieuwingen die zorgen voor intense, vloeiende gameplay. Het eerdergenoemde “omnimovement”. De kaarten waarop je speelt zitten ook bijzonder in elkaar. In veel gevallen kun je ondergronds, op de begane grond en bovenlangs spelen, wat zorgt voor minder plekken waar mensen kunnen campen. De variatie in de kaarten is ook enorm. Van een besneeuwde basis tot een fort aan de Middellandse Zee. Van een sjiek huis tot een balzaal.
Verder maakt Black Ops 6 multiplayer nog steeds gebruik van een wapensysteem met loadouts, waardoor je wapens en accessoires die je in één modus vrijspeelt in alle modi kunnen gebruiken, zoals Zombies en Warzone. Ook zijn er nieuwe spelmodi zoals “Kill Order,” waarin teams offensieve en defensieve strategieën moeten balanceren om te winnen. De ontwikkelaars lijken extra aandacht te hebben besteed aan wapenbalans en aan geluidseffecten.
Al met al is het voor de fervente Call of Duty speler geen straf om over te stappen op deze nieuwe game. Alleen de multiplayer maps zijn al de moeite waard. Voor een beetje jaren ’90 nostalgie is de single player ook een fijne toevoeging.
Lees hier meer over games en mis niets met onze Bright-app.