Musea zijn wereldwijd bezig met het digitaliseren van miljoenen in depots opgeborgen collecties, zodat iedereen ze online kan zien en bestuderen. Het digitaliseren met onder meer 3D-scans maakt ook nieuwe onderzoeken mogelijk.
Onlangs ging bijna 90 procent van de collectie van het Nationale Museum van Brazilië in vlammen op. Dat risico alleen al is reden genoeg voor veel musea, waaronder het Smithsonian in Washington en het Natural History Museum in Londen om hun collecties te digitaliseren.
Naast het 'veilig' stellen van de collectie heeft het digitaliseren allerlei voordelen. De meeste collecties liggen verborgen in laden en kasten en op een enkele medewerker na, krijgt niemand ze ooit te zien. Soms zijn de lades al decennia niet geopend.
Het digitaliseren van de verborgen exemplaren die voor het eerst in jaren daglicht zien, betekent wel dat zo'n project langer dan een mensenleven kan duren. Zo heeft het Smithsonian 40 miljoen exemplaren van fossielen, waarmee het de grootste verzameling fossielen ter wereld is. De verwachting is dat het 50 jaar of meer duurt om de collectie volledig te digitaliseren, schrijft BBC News.
Geautomatiseerde 3D-scans
Het Natural History Museum in Londen is ook bezig om zijn collectie van 80 miljoen exemplaren, variërend van walvisskeletten tot en met meteorieten, te digitaliseren. Tot een paar jaar geleden deden ze dat met de hand, maar dan zou het 1500 jaar duren om de collectie digitaal vast te leggen. Het team gebruikt nu enkele jaren speciale computergestuurde machines om de exemplaren automatisch in een machine te laden om ze 360 graden met een reeks digitale camera's in beeld te brengen of in 3D te scannen.
Daarmee kunnen ze tot 200 exemplaren per dag digitaliseren, maar dan nog duurt het langer dan een mensenleven om alles digitaal vast te leggen.
Nieuwe onderzoeken
De digitalisering van de collectie maakt ook allerlei nieuw onderzoek mogelijk, waarbij het digitale exemplaar voor onderzoekers zelfs beter is dan het origineel. Zo kunnen wetenschappers aan de hand van een 3D-model van een dinoschedel simulaties maken om te leren over het eetgedrag van dinosauriërs miljoenen jaren geleden.
Wetenschappers van het Natural History Museum kunnen dankzij de 3D-scans soms in een exemplaar kijken. Zo ontdekten ze bijvoorbeeld na het scannen van een Diepzeehengelvis dat er een vis in zat die hij had gegeten en dat die vis ook weer een vis had gegeten.