Iedereen speelt met zijn smartphone in de trein. Ja, nou en?

Herken je deze foto? Van dat volle perron waar iedereen naar zijn telefoon kijkt? Iedereen behalve één man, helemaal achteraan. De plaatser van de foto vraagt zich af: "What the fuck is wrong with this guy? What is he looking at? The world?"

We doen het allemaal verkeerd
We roepen vaak dat sociale media ons asocialer maken. Dat onze nieuwsgeilheid ons minder kritisch en minder geïnteresseerd maakt. Dat onze telefoon ons gijzelt en weerhoudt om nog met de 'echte wereld' bezig te zijn, zoals de nieuwste hypevideo Look Up ons duidelijk wil maken. Kortom: we doen het allemaal verkeerd.

Sinds een half jaar heb ik een smartphone. Het voelde alsof ik gezwicht was. Maar ik zou het vast en zeker anders gaan doen dan die 'zombies'. Als ik in de trein zou zitten, zou deze jongen gewoon lekker voor zich uitkijken of een gesprekje aanknopen.

Deze zombies

Niets van waar, natuurlijk. In de trein en op andere wachtmomenten zitten mijn vingers al om mijn telefoon nog voordat ik het doorheb. Ik maak mezelf wijs dat het is om te kijken hoe laat het is, maar ik draag altijd een horloge dus ik weet dat ik lieg.

Afsluiten van de wereld
Ik weet niet of ik mezelf aan het goedpraten ben, maar ik heb besloten dat het allemaal niet zo erg is. Iedereen heeft wel eens de behoefte om zich af te sluiten van de wereld, juist als er veel mensen omheen zijn en juist als we aan het wachten zijn. De momenten dat je geen zin hebt om moeite te doen. Gewoon niks aan je hoofd. Gewoon chill, weet je.

Kranten en Walkmans
Het verlangen naar deze staat van zijn is al oud. Laten we even bij het voorbeeld van de treinreis blijven. Vroeger pakte men een krant voor de neus en tuurde men naar de letters. En denk maar niet dat ze zichzelf aan het bijspijkeren waren, hoor, het was het doorkomen van de tijd. En ook deze mensen waren aan het bidden dat er geen semi-bekende in de coupe zat, waar men dan weer een geforceerd gesprekje mee moest voeren.

De Walkman veroorzaakte een revolutie als afsluitmechanisme: de gehoorafsluiting. Sindsdien weet je: als iemand een koptelefoon op heeft doet hij even niet mee aan de wereld. Prima.

Op de wc
Een ander voorbeeld: de wc. Een vriendin vertelde dat ze altijd candycrushte op de wc (eerst crushen, dan flushen), waarop iemand anders het nodig vond om te zeggen: "Heb je dan echt nooit meer ergens rust?" Maar was het niet vijf jaar geleden dat er op elke wc een vergeelde krantenbak stond met Rooie Oortjes en Donald Ducks van de vorige eeuw? De verveling was al eerder geslachtofferd op wachtmomenten dan dat er smartphones waren.

Telefoons juist socialer
Terug naar de telefoon. Juist op deze afsluitmomenten floreert de telefoon in socialisme. Je moeder weet weer dat het goed met je gaat, die oude schoolvriend wordt gefeliciteerd met zijn dochtertje en je hebt je volgers weer even aan het lachen gemaakt. De rest van de wereld mag dan even niet bestaan, jouw eigen wereld profiteert.

Erger je ergens anders aan
Dus mensen die zich ergeren: de telefoon is juist een sociale vooruitgang op deze momenten. Erger je daar niet aan, maar erger je bijvoorbeeld aan het asociale gedrag van mensen die hun telefoon voor zich neerleggen als je met ze spreekt. De telefoon als wapen tegen de onrust uit angst dat het ergens anders leuker is. Als je aan het wachten bent, is niks leuker dan op je telefoon kijken.

En grappig genoeg zijn de mensen van de foto op het perron dezelfde mensen die de foto liken en delen. En hoe zou deze foto gemaakt zijn, denk je? Juist, door een man met een telefoon in zijn hand.