© StaffanVilcans CC
Flashback: CD-i
Was het een spelcomputer? Een cd-speler? Een video-cd-speler? De CD-i speler was het allemaal. En misschien lag daarin wel de oorzaak van de snelle dood van het format: de CD-i speler kon veel verschillende dingen, maar weinig echt goed.
Flashback is een rubriek over verloren gegane technieken. Deze artikelen, door Robert van Eijden, verschenen eerder in Bright Magazine.
Eerst maar even een misvatting uit de weg ruimen: CD-i was niet bedoeld als gameplatform pur sang. Philips lanceerde het systeem in 1991 als alternatief voor CD-rom, want voor CD-i had je geen pc nodig. Je sloot de CD-i speler aan op je tv en bediende het apparaat met een controller, meestal een trackball. De eerste CD-i schijfjes die uitkwamen waren dan ook afgeleide CD-rom-toepassingen - denk aan encyclopedieën, muziekprogramma's en educatieve games.
De CD-i speler kon audio-cd's afspelen, maar ja, dat kon je gewone cd-speler ook. Met een los verkrijgbare cartridge kon je ook video-cd's op je CD-i speler draaien, zeg maar de voorlopers van de dvd, maar helaas met een beeldkwaliteit die die van een VHS-videoband niet ontsteeg. Was er dan niets waar de CD-i in uitblonk? Nee. Hoewel de (adventure)games geheel opgebouwd uit realistische filmbeelden helemaal niet onaardig waren.
Er zijn twee hoofdredenen waarom CD-i geen succes werd: het apparaat kon geen uniek kunstje en het was niet cool. Dat eerste komt vooral door de lange aanloop van CD-i. Philips stelde de technische specificaties al op in 1986, samen met Sony en Matsushita. Deze laatste twee stapten na lang touwtrekken uit het project en toen CD-i eindelijk op de markt kwam, was het al verouderd. De tweede reden komt voor een groot deel door de marketing van Philips, met veel beelden van onwaarschijnlijk gelukkige gezinnen die op de bank dolle pret beleefden met opvoedkundig verantwoorde games.
Wat software betreft bleek Philips geleerd te hebben van het Video 2000-systeem, dat mede door gebrek aan porno ten onder ging. Er waren een paar sekstitels beschikbaar voor CD-i. Weliswaar gemaakt door derden, en uitdrukkelijk zonder de naam Philips erop gedrukt. Vandaar dat we nooit een CD-i reclamespotje van Philips hebben gezien waarin vader zich losmaakt uit het gelukkige gezin om op zolder zijn eigen apparaat eens interactief te besturen.
Na drie jaar teleurstellende verkoopcijfers besloot Philips in 1994 de CD-i opnieuw te lanceren, deze keer expliciet als gameplatform. Drie jaar te laat, want rond de herlancering van CD-i (16-bit) verschenen ook de 32-bit gameconsoles Sony PlayStation en Sega Saturn. Als laatste stuiptrekking verscheen in 1996 onder de naam 'CD-Online' een CD-i speler waarmee je kon internetten. Helaas met een 14k4-modem, terwijl 33k6 toen de norm was. Voordat je op het bijgeleverde toetsenbord 'mislukking' had getypt, was Philips al met CD-i gestopt.
Foto: StaffanVilcans